Stara kanapa

Diego

przyszedłem tutaj i usiadłem na kanapie , wspominając Robertę .

tak mi się źle zrobiło , że nawet kilka kropli łez mi spłynęło po policzku . - jak mogłaś ... Roberta ... jak mogłaś ?

Roberta

Przyszłam tutaj i stanęłam tak żeby mnie Diego nie widział, o mały włos sama się nie rozpłakałam w myślach powtarzałam sobie To wszystko przez tego mutanta

Diego

szybko wyciarałem łzy . - Roberta ... jak mogłaś ? no ja ? jak ty potrafisz ranić ... a ja Cię kocham ... - mówiłem na głos .

Roberta

Diego ja ciebie też - powiedziałam cicho

Diego

odwróciłem się szybko i zobaczyłem Robertę . - to dlaczego tak powiedziałaś ? - zapytałem .

Roberta

Diego, ja......nie chcę potem cierpieć - stwierdziłam

Diego

zakładasz , że Cię zranię ? - zapytałem cicho .

Roberta

Nie - powiedziałam - Nie chcę cierpieć przez to że cię kocham - stwierdziłam - nie zobaczysz mnie przez długo, a miłość na odległość nie ma sensu

Diego

Roberta ... zastanów się ... przecież nigdzie nie jedziemy ! - powiedziałem i podszedłem do niej .

Roberta

Ty nie, ale ja tak - powiedziałam - Diego, błagam nie utrudniaj mi tego

Diego

Roberta ... - przytuliłem ją . - gdzie wyjeżdżasz ? przeze mnie ? - tuliłem ją mocno .

Roberta

Nie przez ciebie tylko przez mutanta - powiedziałam

Diego

pocałowałem ją . - gdzie Ci każe jechać ? - zapytałem .

Roberta

Diego ! Mówiłam przestań - powiedziałam - A gdzie ? Do Hiszpanii